از کار افتادن ساعت ایستاده جدید در خانه زنی موجب ایست قلبی او شد

ساعت وسیله ای برای نشان دادن یا اندازه گیری زمان است و قیمت ساعت ایستاده جدید و شیک بسته به برند و اندازه آن متغیر است . سه نوع ساعت اصلی وجود دارد: مکانیکی، الکتریکی و اتمی. هر سه قسمت اصلی یکسانی دارند. آنها باید منبع تغذیه، وسیله ای برای حرکت دادن قطعات در فواصل زمانی معین و راهی برای نمایش زمان داشته باشند. بسیاری از ساعت ها به عنوان اشیاء زیبا و همچنین وسایل مفید ساخته شده اند.

قدمت اندازه گیری زمان به حدود 10000 سال قبل برمی گردد و همزمان با توسعه کشاورزی است. کشاورزان از زمان سنجی برای تعیین بهترین دوره های کاشت استفاده کردند. شکارچیان اولیه از آن برای پیش بینی حرکت فصلی شکار استفاده می کردند. باستان شناسان استخوان های مربوط به این دوره را کشف کرده اند که گمان می رود تقویم های ابتدایی قمری بر روی آنها نقش بسته است.

جدای از این تلاش های اولیه، اولین مردمی که به طور گسترده وسیله ای برای اعلام زمان با تقویم و ساعت ایجاد کردند، مصریان باستان بودند. در حدود 2800 سال قبل از میلاد، آنها تقویمی 365 روزه را بر اساس مشاهدات خود از طلوع و غروب ستارگان درخشان مانند سیریوس و طغیان های دوره ای (سیل) نیل، که کشاورزی آنها بر آن تکیه داشت، ایجاد کردند.

تا سال 2100 قبل از میلاد، مصریان راهی برای تقسیم روز به 24 ساعت ابداع کردند. تقریباً در همان زمان، اولین ساعت‌های آفتابی یا ساعت‌های سایه‌دار را برای اندازه‌گیری زمان در روز ساختند.

ساعت آفتابی زمان روز را با موقعیت سایه شیئی که پرتوهای خورشید روی آن می‌تابد نشان می‌دهد. ساعت سایه مصری از یک پایه مستقیم با یک قطعه متقاطع برجسته در یک انتها تشکیل شده است. یک مقیاس با تقسیم های زمانی بر روی پایه حک شده است.

ساعت از شرق به غرب تنظیم می شود و در ظهر برعکس می شود. مصری ها در شب موقعیت ستارگان را برای تشخیص زمان مشاهده می کردند یا از طناب های سوزان یا شمع های سوزان استفاده می کردند.

در سال 1500 قبل از میلاد کاتبان و کشیشان مصری راه دیگری دقیق تر برای تشخیص زمان اختراع کردند – ساعت آب. این دستگاه که clepsydra نام دارد، از چکیدن مداوم آب از یک ظرف برای به حرکت درآوردن یک وسیله مکانیکی استفاده می کند که ساعت را نشان می دهد. ساعت آبی تا زمان ساخت ساعت های مکانیکی تقریباً 3000 سال بعد مورد استفاده قرار گرفت.

زمانی که اخترشناسان بابلی تشخیص دادند که طول روز، از طلوع تا طلوع خورشید اندازه‌گیری می‌شود، در طول سال ثابت نیست، اما به کندی با فصول تغییر می‌کند، یک پیشرفت نظری بزرگ در اندازه‌گیری زمان انجام شد.

این اثر به دلیل فاصله متفاوت بین زمین و خورشید هنگام حرکت زمین در مداری بیضوی ایجاد می شود. به دلیل این تأثیر، ظهر می تواند تا نیم ساعت قبل یا بعد از زمانی که خورشید در بالاترین حد خود در آسمان قرار دارد باشد.