مصرف پودر دارچین در غذا باعث سرعت شیوع بیماری حسبه می شود

در آلمان، دارچین اغلب در ترکیب با شکر، برای تهیه غذاهای شیرین، شیرینی ها و عصاره داغ، کمتر برای غذاهای تند و گوشتی یافت می شود.

از دارچین در کنسرو کردن مخصوصاً در مارینادها استفاده می شود. پودر دارچین در غذا اثر آنتی اکسیدانی بالایی دارد. اسانس دارچین دارای خواص ضد میکروبی نیز می باشد. دارچین در دوران بارداری نباید مصرف شود.

عطر تند و تند دارچین به راحتی قابل تشخیص است و طعم شیرین و گرم آن برای استفاده در ماه های زمستان ایده آل است.

دارچین زمانی آنقدر ارزش داشت که بر سر آن جنگ می‌شد، از آن به عنوان ارز استفاده می‌شد و در بسیاری از فرهنگ‌ها این ادویه به عنوان یک داروی غرایز جنسی در نظر گرفته می‌شد.

دارچین از قسمت داخلی قرمز قهوه ای پوست درخت دارچین که از خانواده بزرگ لورل است به دست می آید. پوست خشک شده درخت دارچین تمایل دارد که به شکل لوله درآید.

تا به امروز دارچین هم به صورت چوب دارچین و هم به صورت پودر در دسترس مصرف کنندگان است.

جزیره سیلان (در حال حاضر ایالت جزیره ای سریلانکا) زادگاه دارچین در نظر گرفته می شود. درختان دارچین نیز در جنوب چین رشد کردند، اما همیشه اعتقاد بر این بود که دارچین سیلان طعم غنی‌تری دارد و در نتیجه کیفیت بهتری دارد.

اولین خاطرات دارچین به 2800 سال قبل از میلاد برمی گردد. قبل از میلاد، زمانی که این ادویه برای اولین بار در نوشته های شاعران چینی به زبان کانتونی توصیف شد.

نام گیاه شناسی درخت دارچین، Cinnamomum verum، از اصطلاح عبری و عربی amomon گرفته شده است که در لغت به معنای یک گیاه معطر و تند است.

مشهور است که مصریان باستان از دارچین برای مومیایی کردن استفاده می‌کردند و در میان یونانیان باستان، دارچین پنج برابر گران‌تر از نقره و وزن آن برابر بود. پزشکان قرون وسطی از دارچین در ساخت داروهایی برای سرفه، گرفتگی صدا و گلودرد استفاده می کردند.